Słownik kulinarny: Skorzonera, wężymord, czarny korzeń

Skorzonera, wężymord, czarny korzeń (źródło: poradnikzdrowie.pl)

Skorzonera, wężymord, czarny korzeń (źródło: poradnikzdrowie.pl)

[czytaj: skorconera] nazwa łacińska: Scorzonera hispanica L. – warzywo korzeniowe z rodziny astrowatych o jadalnym korzeniu z czarną skórką (w środku korzeń ma białą barwę). Pochodzi z tej samej rodziny co karczoch czy szparagi – w smaku podobne do szparagów, ale mniej delikatne i bardziej mączne ale bez włókien. Jest bardzo sycące. Warzywo bogate jest w sód, potas, magnez, wapń, żelazo, fosfor, chlor, karoten oraz witaminy: E, B1, B2, C. Czarny korzeń zawiera również inulinę – węglowodan obniżający poziom cukru we krwi (więc nadaje się również dla cukrzyków), obniżający ciśnienie krwi oraz poziom złego cholesterolu.

Podczas obierania skorzonera wydziela kleisty brudzący ręce sok, stąd najlepiej obierać ją w rękawiczkach. Skorzonerę spożywa się po uprzednim obgotowaniu w osolonej i posłodzonej wodzie przez 25-30 minut (jak szparagi). Korzeń po obraniu ciemnieje jak obrane jabłko, można temu zapobiec kropiąc go sokiem z cytryny. Z wężymorda można przygotować sałatkę, spożywać go obsmażonego z bułką tartą jak kalafior, można dodać go do jajecznicy lub omleta czy zapiekanki.

Wężymord jest rośliną dwuletnią, rośnie w krajach o umiarkowanym klimacie (można hodować go w Polsce). Sadzony wiosną dojrzewa w listopadzie.

Nazwa wężymorda pochodzi z czasów gdy używano warzywo  jako antidotum na jad żmiji. Nazwa skorzonera pochodzi z włoskiego scorzone oznaczającego żmiję.

Warzywo w ostatnich latach dostępne jest w niektórych sieciach hipermarketów czy delikatesach i sklepach ekologicznych.

Źródło: Wikipedia, poradnikzdrowie.pl, źródła własne